Özlemler Kumpanyası - 1

Türkiye uzun yıllardır süregelen siz adına siyasi, ekonomik, toplumsal deyin ben sağlık, adalet, eğitim, insan hakları, ifade özgürlüğü, emeğin sömürüsü gibi daha pek çok sorunlar yumağı içinde ezilen halkı ile özdeşleşmiş durumda diyeyim. Tüm bunlardan beslenen siyasi iktidara, güdümlü medyaya, mahalle baskısına, omurgasız insanlara rağmen özlenesi ülke Türkiye...

İnsan her zaman olmasa da kimi zaman zeytin, badem, kayısı, şeftali, kiraz ağaçlarını, üzüm bağlarını, çay veya fındık bahçelerini, buğday olsun arpa olsun sapsarı tarlaları görmek istiyor. Toprağı işleyenlere "kolay gele" demek istiyor. Yolunu kaybettiğinde falanca yola nasıl çıkarım diye sorduğunda seni sofrasına davet eden yurdum insanı ile laflamak geçer içimden. Peki, sıcağın altında toprakla ve geçmişle haşır neşir olan kendimize ne demeli? "Yeni bir şeyler var mı?" diye sorulduğunda, "yok bizde her şey eski" demek isterim; ama bir türlü o şaklabanlığa yapamam.

Ansızın eve baskın yapan dostlarına heyecan ve telaşla hazırladığın sofraları unutmak ne mümkün? "Acaba koyun peyniri mi, yoksa tam yağlı inek peyniri mi koysak sofraya?"gibi sorular sonrasında her iki peynir de sofraya konulur. Dostlarla mutluluğa içerken, aklınıza yarın öbür gün annenizle, babanızla, kardeşinizle tokuşturacağınız kadehlerin hazırlandığı sofranın planını kurmak gelir. Sofralardan kalkılır da boş durulur mu? Herkesle farklı şeyler yaptığın gibi herkesle aynı şeyi yapmak bambaşka bir haz verir insana. Henüz daha bozulmamış denizlerde hep beraber denize dalmak istersiniz ve dalarsınız sevdiklerinizle birlikte... Ahtapot orada tek başına takılırken, birkaç zargan geçer önünüzden. Karagözler henüz küçük ve sürü halindedirler, kefaller suyun üzerinde kayıkla gezintiye çıkmış havasındadırlar. Ya deniz yıldızları... Kızılın en nefis rengi yarışmasına güneşin batışı ile katılsa olur hani, o biçim etkileyici. O sırada sevgilinle el ele tutuşmuşsundur hali ile... Denizin kokusu başka, yaydığı haz bambaşka iken mutluluktan havalara uçarsınız

Kimilerinin köhne diyerek yüzüne bakmadığı sokaklar vardır yurdumda. Halbuki ne anıları vardır o sokakların, o sokaklara bakan ahşap veya taş evlerin. İnsanın hissiyat duymaması için ruhsuz olması lazım. Kim bilir kimler daktiloları ile aşk romanları yazdı. Üstelik o daktilonun sesine tüm mahalle maruz kalmış ve sabahlara dek gözüne uyku girmeden yatakta bir sağ bir sola dönen ahali sabah işe gitmiştir. Akşam işten geldiklerinde ise içinde kendilerini buldukları kitabı hep birlikte okumaya başlamışlardır belki de. Başka bir sokak ise bir opera sanatçısının provaları sonucunda kapı komşuları ile yaşadığı tartışmalara veya unutulmaz aşklarına şahitlik etmiştir. Öteki "köhne" sokaklar ise tarihin notlarına düşen kıyımlara sahne olmuş olabilir.

İnce belli bardakta koyu bir çayı içmenin hele de yanında bir gevrek ve peynir varsa güne zımba gibi başlarsın. Ellerin cebinde sokakta gezerken birilerine bir şeyler satmaya çalışan işportacıların "gel abi, gel abla" sesleri ile silkelenirsin. Hani sende bir uğrar bakarsın ne satıyormuş bu mübarek diye. Şanslıysan "eski alırım bakır alırım, eskiciiii" sesi ile eski günlerine dönersin. Telefon çalar ve vapura yetişmeye çalışırsın acele ile. En güzel acele hep böyle olsa keşke dedirten cinstendir vapur yolculuğu. Gevrek alır martıların da hakkı vardır dersin. İnersin vapurdan telefonun ucundaki diğer şahsına münasır zat ile eski kitapçıları gezersin. Sahaf sahaf dolaşırken üzerine kitap kokusu siner. O gazla derse girersin. Ders sonrası bir kahve içersin ve hadi bakalım kütüphaneye. Yazarsın, okursun bazen de sıkılırsın; ama en önemlisi mutlusundur.